Wersja alternatywna

   A jeśli to było zupełnie inaczej? Jeśli to był przypadek? Jeśli chodziło o sprawdzenie proroctwa, a nie o zbawienie świata? Taka możliwość wydaje się bluźnierstwem. Zwłaszcza dla osób głęboko wierzących. A jednak Eric-Emmanuel Schmitt ją dopuszcza.

Dekoracja przy głównym placu miasta. Manado, Sulawesi, Indonezja.

  

   Zaczyna się od  rozważań czekającego na śmierć. Wie, że nie jest Bogiem. Był nim w dzieciństwie. Wtedy uważał się za wszechmocnego, wszechwiedzącego, nieśmiertelnego. Dorosłość pozbawiła Go złudzeń.
   Od zawsze zadawał pytania, drążył, chciał wiedzieć więcej. Aż nagle umarł jego ukochany ojciec. Nie zdążył mu powiedzieć jak bardzo go kocha. Dlatego, żeby znów nie było za późno, każdemu spotkanemu mówił o miłości.
   Był zbuntowany, zwłaszcza kiedy widział okrucieństwa. Jak Bóg może na nie pozwolić? Uświadomił sobie, że Boga powinno się dopiero stworzyć. 
   Zakochał się. Ale odkrył jak bardzo egoistyczne potrafi być szczęście. Nie chciał takiej miłości, chciał kochać ludzi. Wszystkich. Bo cierpienie nie jest powodem do nienawiści. 
   Ludzie przychodzili się mu zwierzać. Niepostrzeżenie stał się przywódcą duchowym. A potem uciekł przed sobą na pustynię i tam doznał wizji. Ale wciąż nie wiedział kim jest. Po prostu założył się sam ze sobą. Stawką była wiara w to, że wszystko co robi, robi w imię Boga, a nie szatana.
   Wszystko co się potem działo dzisiaj nazwalibyśmy siłą propagandy. Bo mówiono tylko o tych, których zupełnie przypadkowo uzdrowił ofiarując im wsparcie psychologiczne, przemilczając nieudane próby. Bo (Jego zdaniem) to uczniowie stali za cudami rozmnożenia chlebów i przemiany wody w wino. Bo słyszano w jego słowach to, co chciano słyszeć.
   Judasz uświadomił Mu, że wszystko co otrzymał od Boga jest niezwykłe. I wtedy założył się po raz drugi. Tym razem, że naprawdę jest Synem Bożym. Chociaż nie miał pewności, że zmartwychwstanie. 
   Dalej to już "Ewangelia według Piłata". Czyli jego listy do brata. Wątpliwości Rzymianina, jego droga do rozwiązania zagadki zniknięcia ciała, do zrozumienia, do wiary. Kto chce może czytać to jak powieść kryminalną, ale nie o to chodzi.
   Lektura może się wydać niestosowna, zwłaszcza w czasie wielkanocnym. A jednak nie zachwiała moją wiarą. Wręcz przeciwnie, Jezus zyskał na człowieczeństwie. Podkreślone zostało to, co w chrześcijaństwie jest najistotniejsze- miłość bliźnich i wolność wyboru. Jezus zostawia znak, ale pozwala wątpić, bo nas kocha.