Ciągle pada

Deszcz był już bardzo potrzebny. A pora deszczowa przyszła w tym roku późno.  Nie, nie pada codziennie. Ale jak już zacznie to leje konkretnie. Wszyscy przywykli do niewielkich podtopień . System odprowadzeń wody nie jest wystarczająco wydolny. To wina Holendrów, którzy skolonizowali Indonezję, ale zbudowali w zeszłym stuleciu za mało kanałów. A współcześni?

   Zaczęło się od powodzi 1 stycznia. Nie było mnie wtedy  w Jakarcie. Znajomi przysyłali dramatyczne zdjęcia. A to parking z zalanymi po dach samochodami. A to auta przepływające ulicą zamienioną w rwącą rzekę. A to karpie koi używające życia w kuchni zamienionej w stawik. To nie jest normalne. 

   Deszcz zawsze najbardziej dotyka najbiedniejszych. Dachy ich domów są byle jakie i woda leje się z góry. Ale to jeszcze nic. Można podstawić miskę czy wiadro. Gorzej, kiedy cała konstrukcja nie wytrzymuje naporu i po prostu się zapada. 

   Wraz z koleżankami z Women's International Club (WIC) odwiedzałam tych najbardziej poszkodowanych. Byłam u staruszki, której dom już był osuszony. Zastałyśmy ją przy czyszczeniu foteli. Przy użyciu szczoteczki do zębów i dużej ilości wody usiłowała pozbyć się błota z tapicerki. Jaki to smutny widok i syzyfowa praca. I jak bardzo ucieszyła się z 2 litrów ryżu, torebki cukru i 2 jajek!
   Wczoraj byłam w szkole, która poprosiła WIC o pomoc. Trudno było znaleźć to miejsce. Deszcz padał obficie i trochę się zakręciliśmy w gąszczu małych uliczek. W końcu stały się tak ciasne, że samochód nie mógł wjechać. Ostatnie 300 metrów przeszłyśmy pieszo. Nie było źle, uliczki (chodniczki?) są tam wybetonowane. Woda spływała z nich do kanałów, albo do ... położonych niżej domów. Tak, podniesiono ulicę, nie przewidując, że domy zostają niżej. Co ciekawe, również boczne ścieżki leżą niżej, część z nich, kiedy tamtędy przechodziłyśmy była już zalana. Zresztą, poziom cieczy w kanałach też się mocno podniósł, miejscami nanosząc na drogę kupki śmieci. No i niestety, tuż przed szkołą nastąpiło znaczne obniżenie terenu. Nie była to łatwa do przeskoczenia kałuża, a całkiem spore bajorko. Brnęłyśmy przez nią, po kolana w wodzie. Dlatego Indonezyjczycy chodzą w klapkach.Woda ich nie niszczy i łatwo je wysuszyć. Ale nie buty były moim zmartwieniem. Prześladowała mnie myśl, że ta woda to nie tylko deszczówka, że ścieki z płynącego obok kanału już zdążyły wylać, a nawet jeśli nie, to całe zło zawarte w kupie śmieci pod ścianą już do bajora spłynęło. A chłopcom wracającym ze szkoły, wcale to nie przeszkadzało. Szczęśliwi pluskali się w kałuży.

A po szkole zabawa w kałuży!

   W innym miejscu zupełnie nie spodziewałam się spotkać powodzian. Zatrzymaliśmy się na ulicy, na której śladów nieszczęścia nie było widać. Ale kiedy zaczęliśmy się zagłębiać w uliczki, zdałam sobie sprawę, że schodzimy wciąż niżej. Aż dotarliśmy do muru, wysokiego na jakieś 3 metry. Pomiędzy murem a domami był wąski chodnik. Wszystkie domy nosiły ślady wody dużo powyżej mojej głowy. Skąd ta woda? Okazało się, że mur to rodzaj wału przeciwpowodziowego. Za nim znajduje się rzeka, a domy są zbudowane ciut poniżej jej poziomu. Głupota? Naiwność? A może konieczność. Ci ludzie budują tam gdzie jest miejsce. Ta ziemia nie należy do nich. Nie mają też pozwolenia na budowę. Zwykła samowola budowlana. Ale trwa, póki komuś nie zachce się na tym terenie postawić kolejnego drapacza chmur. Ale to już zupełnie inny temat.