Miłosierdzie gminy

    W Indonezji nie ma opieki społecznej w takim rozumieniu jak w Polsce. System ubezpieczeń społecznych działa od niedawna i dotyczy tylko legalnie zatrudnionych. Wynika to trochę z uwarunkowań historycznych, trochę z organizacji życia społecznego, a częściowo z filozofii życia tu i teraz.

Źródło: Instagram @pldiindonesia

  Pancasila (o której pisałam TUTAJ), stanowiąca podstawę funkcjonowania państwa głosi ideę sprawiedliwości społecznej. W praktyce przepaść między bogatymi a biednymi jest ogromna. Indonezyjczycy się z tym godzą. Historycznie zawsze było tak, że biedni pracowali dla bogatych. A bogaci (król, sułtan czy inny władca) dbali o poddanych. I właściwie tak jest do dzisiaj. Cała domowa służba (nie umiem znaleźć innego słowa) może liczyć na pomoc swojego pracodawcy. Ba! Często zatrudnia się ludzi nie dlatego, że ma się dla nich pracę, a dlatego, że oni tej pracy potrzebują. Tak właśnie rozumie się sprawiedliwość społeczną. Trzeba się dzielić tym, co się ma. 
  Czy dzisiaj, podczas epidemii bezpiecznie jest wpuszczać obcych do domu? Moim zdaniem nie. Skoro się izolujemy, to do końca. Zresztą, w wielu apartamentowcach strażnicy nie wpuszczają osób z zewnątrz (w tym pracowników domowych). Z czego ci biedni ludzie mają żyć? Pracować nie mogą. Pracodawcy im płacą mimo wszystko. Bo czują się za nich odpowiedzialni. 
   Ma to jeszcze jeden wymiar. Często bogaci kupują coś, co nie do końca jest im potrzebne. Chodzi wyłącznie o to, by wspomóc producenta czy sprzedawcę. Zwłaszcza teraz, gdy właściwie nie ma rynku zbytu. Grupy WhatsApp są pełne ogłoszeń z numerami telefonów producentów (najczęściej żywności jednak, ale nie tylko). 
   Teraz, w okresie Ramadanu, muzułmanie są zobowiązani do postu i jałmużny. Wielu z nich otwiera swoje portfele i sponsoruje posiłki dla najuboższych. I to jest konkretna, piękna pomoc.

Posiłek dla najbiedniejszych

   Indonezyjczycy żyją w kampungach. W dosłownym tłumaczeniu to wioska. Ale kampungi istnieją także w Jakarcie. Bo chodzi raczej o wspólnotę społeczną, którą można prosić o pomoc w potrzebie. Naczelnik zajmuje się rozwiązywaniem wszelkich problemów. Chociaż akurat o stronę socjalną dba jego żona. To ona zabiega o sponsorów, dostarcza żywność i leki do najbardziej potrzebujących. Ona jest blisko, zna ich, wie jak pomóc. 
   Bardzo mnie fascynuje ta społeczna odpowiedzialność za bliźnich. Być może dzięki niej Indonezyjczycy mogą cieszyć się tym co mają dzisiaj, nie martwiąc się o jutro. Bo wiedzą, że społeczność im pomoże. 
   Na koniec wyjaśnienie zdjęcia z instagramowego profilu ambasady. Kolaż został zrobiony, aby promować ideę solidarności. I na zdjęciu się skończyło. Nie poszły za tym żadne działania. Nawet proste pytanie: czy czegoś Ci potrzeba? Indonezyjczycy do tej idei mają zupełnie inne podejście.