Gość w dom

   Dużo po Indonezji podróżuję. Czasem służbowo, czasem prywatnie. Oczywiście nocuję w hotelach. Personel hotelowy zawsze jest bardzo uprzejmy, uśmiechnięty, chętny do pomocy. Czy jest w stanie pomóc to już inna sprawa. 

Hotele są różne, rzecz jasna. I nie mówię tu o ilości gwiazdek, ale o standardzie jaki tym gwiazdkom odpowiada. Dziś będzie o tym, z czym musiałam się zmierzyć.

Lobby hotelu na wyspie Banten

   Pierwszy nasz poważny wyjazd miał miejsce po 2 miesiącach pobytu w Jakarcie. I od razu zostaliśmy rzuceni na głęboką wodę. Polecieliśmy do Jayapury, stolicy Papui. Hotel pięknie położony, z widokiem na zatokę. Odebraliśmy klucz (taki tradycyjny) z recepcji, wjechaliśmy na piętro. Otwieramy drzwi, a tu niespodzianka – drzwi są zamknięte od środka na zapadkę (czy inny haczyk)! Przybył technik, pomajstrował, drzwi odblokował. Wchodzimy, a z klimatyzatora umieszczonego nad wejściem leje się woda! Poprosiliśmy o zmianę pokoju. Wszystko było w nim w porządku. Postanowiliśmy się chwilę przespać. Wprawdzie przeszkadzał nam hałas silnika barki pracującej na morzu, ale zmęczeni całonocną podróżą szybko zapadliśmy w sen. Kiedy się obudziliśmy silnik nadal hałasował, a barka nie wyglądała na pracującą. Szybkie śledztwo wykazało, że nasz pokój znajduje się dokładnie nad generatorem prądu, pracującym oczywiście całą dobę! Pozostało poprosić o kolejną zmianę pokoju. Niestety, wszystkie dla niepalących były zajęte. No cóż, wybór między smrodem, a hałasem łatwy nie jest. Wybraliśmy smród, który szczęśliwie ograniczył się tylko do korytarza.

Widok z hotelu w Jayapurze

   Przygodę z generatorem mieliśmy też w hotelu w Manado. Dostaliśmy piękny pokój z ogromnym, narożnym oknem. Piętro było wysokie, mogliśmy leżąc w łóżku podziwiać widoki. I byliśmy zadowoleni dopóki z wieczornej drzemki nie wyrwało nas drżenie ściany. Okazało się, że jest to ściana działowa między hotelem a szpitalem. Z jakiegoś powodu szpital włączał co wieczór, na godzinę, przeklęty generator!

Widok z hotelu w Manado

   W Kupangu, na Timorze przypadkiem trafiliśmy do najlepszego hotelu w mieście. Rzeczywiście miał piękne lobby i całkiem ładne pokoje. Tylko pościel wydawała się lekko przybrudzona. Ale był już wieczór, światło niezbyt mocne, mogło się nam wydawać. Pogniecione poduszki nie pozostawiły złudzeń- ktoś spał w moim łóżeczku! Poprosiliśmy o zmianę pościeli. Łatwiejsza dla personelu okazała się zmiana pokoju. Łazienki nie dało się zmienić, a woda pod prysznicem była zaledwie letnia. Rano postanowiliśmy pójść na basen. Mógłby być ładny, gdyby nie fakt, że były na nim prowadzone prace remontowe. Była woda, były ręczniki i leżaki, a wokół kupy gruzu. Odechciało nam się pływania.

   Ostatnio byliśmy w Bandungu, 160 km od Jakarty. Hotel ma w internecie bardzo dobre opinie. Wygląda pięknie. Bardzo stylowy, stary budynek. Tylko weszliśmy do pokoju i natychmiast postanowiliśmy go zmienić. Nawet nie pozwoliliśmy wnieść walizek. Przeszkadzał nam hałas ulicy. To jest niestety zmora indonezyjskich hoteli (i nie tylko). Okna są pojedyncze i słabo wyciszone, a ruch całodobowy. To znaczy dla mnie zmora, bo Indonezyjczykom hałas nie przeszkadza. Przenieśliśmy się do pokoju po drugiej stronie budynku. Z widokiem na piękny, tropikalny ogród. Słychać było tylko szum ogrodowego wodospadu. Dopóki nie przyłączył się muezzin z meczetu. To kolejna zmora. Niestety trudna do uniknięcia. Jednak lepiej obudzić się raz, niż nie zasnąć wcale.

Wejście z ogrodu do hotelu w Bandungu.

   Drugiego dnia naszego pobytu, kiedy po całodziennych zajęciach, upoceni chcieliśmy wziąć prysznic przed czekającą nas kolacją z gubernatorem okazało się, że ciepłej wody brak. Awarie się zdarzają. Kuriozalna była propozycja pani manager, że wynajmie nam pokój w innym hotelu, żebyśmy się mogli umyć. Smaczku całej sprawie dodaje fakt, że woda w naszej toalecie nie spływała, a na naprawę (częściową) musieliśmy czekać ponad godzinę! Dobrze, że w pokoju obok mieszkali znajomi, bo pęcherz by mi rozsadziło!

Oczywiście za niedogodności zostaliśmy przeproszeni listownie. Po polsku!

Personel w tym hotelu był bardzo miły, ale powolny. Szczyty powolności osiągnęli w hotelowej restauracji. Co rano przy śniadaniu robiliśmy zakłady jak długo będziemy czekać na kawę. Rekord to 20 minut.

   Jesteśmy mistrzami zmiany pokoju. Ale raz zdarzyło nam się zmienić hotel. Było to w Toraja. Nie spodziewaliśmy się luksusów, bo miał być to hotel w tradycyjnym domu. Z zewnątrz budynek nie wyglądał źle. Ale okazało się, że to zwykła szopa byle jak zbita z desek. Do pokoju należało wejść po stromych, wąskich schodach. Były tam tylko rzucone na podłogę cienkie, gąbkowe materace. Ale dopiero na widok „łazienki” wpadłam w rozpacz. Prysznic to plastikowa balia pełna rdzawej, śmierdzącej wody. Brzydziłam się tam dotknąć czegokolwiek. Poszliśmy spać brudni, uciekliśmy skoro świt.

"Łazienka" w Toraja

   Moje hotelowe przygody wcale nie dowodzą braku gościnności. Trzeba uczciwie przyznać, że Indonezyjczycy są bardzo gościnni. Nawet przypadkowego gościa sadzają między sobą,na podłodze i częstują czym chata bogata. Nie pomaga tłumaczenie, że dopiero jadłam. Skosztować trzeba, a przynajmniej napić się wody.

Najczęściej doświadczam gościnności instytucjonalnej. Bywam w różnych miejscach w ramach działalności w stowarzyszeniach. Każda umówiona wizyta w jakiejkolwiek instytucji to obowiązkowy snack box (w najgorszym razie). Bo dzielenie się jedzeniem to najlepszy wyraz przyjaźni.

Dlaczego nie opisuję hoteli, w których wszystko było zgodne z oczekiwaniami? Nie dlatego, że takie hotele nie istnieją. Istnieją, ale pisanie o nich byłoby nudne.