Sierpniowe świętowanie.

   Lubię sierpień* w Jakarcie. Miasto jest biało-czerwone. Tubylcy twierdzą, że merah-putih, czyli czerwono-białe. Pisałam tu wiele razy o ich patriotyźmie, o pięknym świętowaniu. Ale o święcie niepodległości jeszcze nigdy.

Dekoracja w biednej dzielnicy

   Wyjeżdżamy  wcześnie rano. Bo wprawdzie uroczystość zaczyna się dopiero o 9, ale musimy być w Pałacu dużo wcześniej. Okazuje się, że w tym roku zamknęli kompletnie drogę dojazdową. Musimy iść pieszo. Niby niedaleko, ale ja jestem w szpilkach! Teoretycznie można podjechać pałacowymi meleksami, ale zajmują je zorganizowane grupy. 

Maszerujemy więc mijając gości, którzy przyjechali z najdalszych zakątków Indonezji. Skąd wiem? Są w strojach narodowych. Przepięknych. I co tam moje szpilki. Jak tu iść dźwigając na głowie kilkukilogramową, kapiącą złotem, sumatrzańską koronę? Chociaż są też stroje skromniejsze- z Kalimantanu pięknie haftowane koralikami czy ikat i pióra z prowincji Nusa Tenggara Timor. To piękna egzemplifikacja tegorocznego hasła obchodów: Berbeda tapi tetap satu. Co można rozumieć jako: Inni, ale wciąż jeden (naród).

   Robi się coraz gęściej od fotografów. Nie pozwalamy sobie robić zdjęć. Znamy panów i podziwiamy ich sprawność. Kiedy uroczystość się skończy, będą chcieli nam te zdjęcia sprzedać za miliony złotych monet. 
   Przechodzimy przez bramki bezpieczeństwa i bramę Pałacu.  A tu już słychać muzykę. Bo chociaż uroczystość jeszcze się nie rozpoczęła, to orkiestry grają, chór śpiewa, tancerze tańczą. Wszystko na ogromnym trawniku przed Pałacem Niepodległości. 

   Defilują żołnierze różnych formacji. Sporo wśród nich kobiet. Zwracam uwagę, że kobiety są bez broni. W szyku ustawiają się na placu. I już wiemy, że zaraz wejdzie prezydent i wiceprezydent. Oczywiście z żonami. Wszyscy w strojach narodowych z różnych regionów kraju.

   A potem wjeżdża kareta. W godnej obstawie żołnierzy w strojach historycznych i narodowych. Z karety wysiada..., nie, nie prezydent, a żołnierka, która z czcią niesie  Proklamację Niepodległości Indonezji i kładzie ja na mównicy. Jak co roku odczytywany jest tekst mówiący o różnorodności i jedności kraju podpisany przez pierwszego prezydenta, Sukarno. Następują salwy armatnie. I modlitwa za ojczyznę.
   Czas na podniesienie flagi. Do prezydenta podchodzi przedstawicielka pocztu sztandarowego. Z szacunkiem odbiera flagę. Wycofuje się do szyku. Dosłownie wycofuje! Tyłem schodzi po schodach! Krokiem defiladowym do masztu. W czasie hymnu flaga jest rozwijana i równocześnie wciągana na maszt. 

   Potem kilka słów od prezydenta i następuje coś co zawsze mnie zadziwia. Na telebimie pojawia się twarz pilota odrzutowca. Składa meldunek prezydentowi, życzenia krajowi. Prosi o pozwolenie przelotu. Siap! I w tym samym momencie przelatuje nad naszymi głowami (co poznajemy tylko po ryku silników, bo uwinął się za szybko)

   Dalej już tylko 150 chórzystów śpiewa pieśni patriotyczne, a publika im wtóruje. 

Dirgahayu Indonesia!

 *Tak, wiem, że już październik. Miło powspominać.