O wpisie, którego nie było.

   Usiadłam przed komputerem, żeby wreszcie coś napisać. Ale najpierw pozaglądałam do blogów dawno nieodwiedzanych. Wdałam się w dyskusję. Byłam poruszona bardzo. Wciąż jestem. I dlatego napiszę o czymś zupełnie innym. W tej chwili ważniejszym.

   Czy można wierzyć we wszystko co usłyszymy, przeczytamy? Nie można. Zwłaszcza, jeśli jest to historia z drugiej, a nawet trzeciej ręki. Musimy patrzeć krytycznie. Szukać kontekstu wydarzenia, rozważać przyczyny, a nie tylko ubolewać nad skutkami. Trzeba być sceptycznym i dociekliwym. 
   Ktoś mi opowiadał, że na Bali ludzie rozkładają na chodnikach kwiaty. Kładą je w miejscach, w których wydarzyło się coś przyjemnego, dostali dobrą wiadomość. Byłam sceptyczna. Kiedy poleciałam na wyspę okazało się, że rzeczywiście leżą kwiaty, codziennie nowe. I nie tylko kwiaty. Są też cukierki, papierosy i dziwne monety. Zaczęłam dociekać. Są to hinduistyczne ofiary. Nie składa się ich w miejscach przypadkowych. A już na pewno nie w miejscach związanych z dobrą nowiną. Te leżące na chodnikach są składane przed wejściem do sklepów, mają zapewnić dobry biznes. 
   Turyści przyjeżdżają na krótko. Widzą tylko jakiś fragment życia tubylców, zupełnie przypadkowy. interpretują go na swój sposób, dopisując wyjaśnienia według własnego rozumienia świata. W dodatku wydaje im się, że tak jest codziennie. Bo kiedy oni odwiedzali jakieś miejsce, nie można było wejść do środka. I posyłają w świat informację, że tego miejsca zwiedzać nie można. Albo, że przy którejś świątyni zawsze są słonie. A ja tam nigdy słonia nie widziałam! 
  Ale najgorsze co można zrobić to przykładać naszą, europejską miarkę, oceniać i okazywać wyższość. Niby czemu jedzenie nożem i widelcem jest lepsze od jedzenia pałeczkami? Albo łyżką i widelcem? Na czym polega wyższość spania w łóżku od spania na macie? 
   Chyba muszę napisać co konkretnie mnie wczoraj wzburzyło. Był to opis życia na pewnej wyspie, podany na podstawie książki. Dość okropny opis dodajmy. Wzbudził bardzo nieprzychylne komentarze. W stylu " Jak można tak żyć? Takie rzeczy w XXI wieku?" Znowu byłam sceptyczna i dociekliwa. I co się okazało? Autorka książki nigdy na opisywanych wyspach nie była. Opis musiał się zmieścić na jednej stronie, siłą rzeczy jest więc krótki. I sprowadza się do tego co pisarkę akurat najbardziej poruszyło w historii wyspy, czy z jakiegoś powodu pasowało do projektu. Co więcej, wcale nie chciała ona pokazywać rzeczywistości. Jej zdaniem "rozróżnienie między faktem a fikcją nie jest tak jasne, jak nam się wydaje"! Cel osiągnęła. Okrutne fakty, mające miejsce w odległej przeszłości zostały potraktowane przez czytelników bloga jako współczesność wyspy. I ocenione z europejskim poczuciem wyższości.