Jedzie pociąg z daleka. Part 2

   Przez dwa lata pobytu w Indonezji pociągi widywałam z daleka. Głównie pociągi podmiejskie. Zatłoczone, ale posiadające wagon "khusus wanita" czyli tylko dla kobiet. Aż w końcu zdecydowaliśmy się na podróż.

Mijana stacyjka

   Postanowiliśmy pojechać do Bandungu, miejscowości oddalonej od Jakarty jakieś 160 km. Podróż samochodem zajmuje ponad trzy godziny. Jak się ma szczęście i autostrada nie jest zakorkowana. Pociągiem się jedzie aż ... 3 godziny! Decyzja podjęta.
   Najpierw bilety.
   Pociąg z miejscami rezerwowanymi, bilety dostępne przez internet. Nie dla nas niestety. Kupując, trzeba podać numer swojego ID. Wprawdzie mamy tutejsze dowody osobiste, ale w wersji dla cudzoziemców. Naszych numerów system nie przyjmował. Może i dobrze, doświadczyliśmy zakupów na stacji.
   Stanęliśmy w kolejce do kasy. Dobrze, że kierowca wszedł za nami, dopytał, że w kasie to tylko na dzisiaj, przedsprzedaż jest prowadzona w biurze. Podaliśmy nasze nazwiska (tak, bilety są imienne, jak na samolot), pokazaliśmy dowody osobiste, zapłaciliśmy. Tu Głównodowodzący wykazał się czujnością i zapytał czy te bilety wystarczą, żeby wejść do pociągu. Wcale nie wystarczą! Najpierw należy je zeskanować w specjalnej maszynie, która wydaje "boarding pass". Ale dopiero w dniu odjazdu.
   Przy okazji należy dodać, że bilety są stosunkowo drogie, przekraczają możliwości przeciętnego Indonezyjczyka. Na szczęście dzięki zniżkom policjanci, żołnierze, urzędnicy i inne uprzywilejowane grupy mogą sobie na ten luksus pozwolić.
   Nie chcieliśmy przyjechać na stację zbyt wcześnie, zakładając, że pociąg będzie spóźniony. Bo samoloty nigdy nie odlatują o czasie. Kierowca się uparł, że te pociągi (eksekutif, cokolwiek to znaczy) zawsze są punktualne. I rzeczywiście. Był punktualnie.

   Sam dworzec mnie zaskoczył. Pozytywnie zaskoczył. Bardzo czysty, nawet biorąc pod uwagę europejskie standardy. I bardzo kolorowy. Na schodach, drzwiach do wind i innych wolnych powierzchniach fototapety ze zwierzętami. Nie wierzę, że wszystkie dworce tak wyglądają, ale ten był bardzo przyjemny. Zresztą docelowy również, chociaż inny.

   Zeskanowaliśmy bilety, wydrukowaliśmy miejscówki, idziemy na peron. Ale, ale. Nie tak szybko. Najpierw kontrola. Miejscówki i dowodu osobistego! Na peron mają wstęp wyłącznie pasażerowie. I bagażowi, rzecz jasna. 

   Pociąg jeszcze nie przyjechał. I dobrze. Mamy czas na obserwacje i zdjęcia. Z których jasno wynika, że dba się o bezpieczeństwo podróżnych. Na każdym peronie jest człowiek, który pilnuje, żeby odsunąć się od torów. A jak coś na tory spadnie to pomaga podnieść podobno. Jedyne co mnie na peronie denerwuje to melodyjka z megafonów. Bardzo głośna i stała. Prawdę mówiąc po prostu upierdliwa. Słyszałam ją jeszcze na kilku stacjach.

   Wsiadamy. Wagon jest dość stary. Ibazela mi powiedziała, że być może sprowadzony z Japonii. Następnym razem sprawdzę. Więc wagon stary, ale przestronny. Na każdym fotelu poduszka jak w samolocie podczas nocnych rejsów, w podłokietniku stolik. No i oczywiście gniazdko elektryczne, co mnie niezmiernie ucieszyło, bo baterię w telefonie podładowałam. W kieszonce każdego oparcia torebka foliowa, jak się później okaże - na śmieci. Rozsiadam się. Nawet Głównodowodzący ma dość miejsca na nogi. Nagle przychodzi pan i prosi, żebyśmy wstali. Przekręca nasze fotele przodem do kierunku jazdy. Teraz jesteśmy w pierwszym rzędzie. Mam na ścianie przed sobą wypisane na tabliczce wielkimi literami nazwisko customer service oficera i jego numer telefonu. A trochę wyżej duży ekran telewizora. Oglądam sobie film o zasadach bezpieczeństwa, potem filmy propagujące różne regiony kraju, a potem jakiś fabularny. Wszystko z napisami, bez dźwięku. Trochę się dziwię, że nikt nie sprawdza biletów. Przecież ktoś mógł pomylić pociągi. Gdyby był głuchy i głupi. Bo przez głośnik w wagonie jest podawana informacja dokąd jedziemy, na jakiej stacji jesteśmy i jak bardzo się cieszą, że jedziemy z nimi. W pewnym momencie w przejściu pojawiają się stewardzi i wózek z gorącymi daniami do wyboru. Napoje też można nabyć. Zastanawiam się co się stanie z opakowaniami po posiłku. Wszyscy stawiają je pod fotelami. Dość regularnie przechodzi sprzątacz, zbiera tacki i śmieci w woreczkach, zamiata okruchy. Pełna kultura! 

Stacja docelowa

   Pociąg jechał powoli. Bo przez góry. A tory ponad 60 lat temu zbudowali Holendrzy. Miejscami było straszno, ale przeważnie pięknie. O widokach napiszę następnym razem.

Tym wiaduktem jechaliśmy