Jedzie pociąg z daleka. Part 1

   Azjatycki pociąg. Drewniane, kolorowe wagony, pasażerowie wiszący na schodkach, tobołki na dachach. Pociąg zatłoczony do granic możliwości, pełen kóz, kur i wszelkiego innego stworzenia. Takim pociągiem w Azji nie jechałam. Szczerze mówiąc, nawet takiego nie widziałam. A zaliczyłam koleje japońskie, australijskie, tajskie i indonezyjskie.

   Właściwie dwa pierwsze kraje to zupełnie inna liga, nie tylko jeśli chodzi o koleje. 

Shinkansen wjechał na stację

   Japoński shinkansen to nie tylko prędkość i komfort podróżowania, ale przede wszystkim dramatyczna wręcz punktualność. Jeśli odjazd jest o 8:32, to nie jest to 8:33, albo (o zgrozo!) 8:34. Wciąż mam przed oczami przerażoną minę konduktora, kiedy wsiadając dużą grupą uniemożliwiliśmy punktualny odjazd. Biedaczek, mało nie dostał zawału czekając, aż wszyscy wsiądziemy jednymi drzwiami. Bo w tym pociągu miejsca są numerowane. Wagon, a właściwie drzwi, zatrzymują się w ściśle określonym miejscu. Pasażerowie, znając numer swojego miejsca od razu wiedzą, w którym miejscu peronu mają czekać. Nie powinni mieć dużego bagażu. Na półce mieszczą się tylko walizki kabinowe. Co prawda jest miejsce na większe, ale tylko dwie na wagon. Siedzenia są szerokie i wygodne. Można je ustawić odpowiednio do kierunku jazdy. Przed każdym pasażerem jest tabliczka z prośbą o wyciszenie telefonu i używanie słuchawek, jeśli się chce uprzyjemnić sobie podróż muzyką. Po prostu strefa ciszy. Można nabyć przekąski czy napoje od cicho przeprowadzających swój wózek  między rzędami foteli pracowników ichnego "Warsu".
   W Australii jechałam pociągiem podmiejskim. Pociąg jak pociąg. Za to pracownicy kolei niezwykli. Życzliwi i kompetentni. Kiedy kupowaliśmy bilet pani w kasie wypytała nas o plan podróży, chociaż powiedzieliśmy jaki chcemy bilet. Doradziła nam bardziej opłacalną, dużo tańszą opcję. Zresztą takich porad udzielają wszyscy pracownicy stacji. Są bardzo pomocni. 

Stacyjka w Górach Błękitnych

   Tylko osoby z biletami mają wstęp na peron. Na dużych stacjach są automatyczne bramki, na mniejszych właściwie nikt tego nie kontroluje. W pociągu też nie ma konduktorów. Na mniejszych stacjach można się poczuć jak pierwsi osadnicy. Zachowany jest wystrój i maszyny do biletów z epoki. Szkoda, że nie mogę znaleźć zdjęć.

   
   Najbliższe wizji azjatyckich pociągów są koleje tajskie. Już od samego dworca, który oferuje typowe dla takich miejsc usługi. Poczynając od przekąsek, na fryzjerze kończąc. Z tym, że fryzjer wprost na peronie. Nawet miał powodzenie.

   Wagon klimatyzowany, z zaciemnionymi szybami, żeby słońce nie grzało. Dość wygodny. Pomiędzy rzędami foteli przechodzi pani z przekąskami w koszu. To jest dużo bardziej azjatyckie niż japoński "Wars". Pani ma w ręce kij, do którego przymocowane są chipsy w woreczkach foliowych. Tajskie chipsy, dla jasności. A woreczki tworzą coś w rodzaju parasola. Pojawia się też pan, który sprzedaje chłodzone napoje. 

Ławki w wagonie nadają się nawet do spania

   I właściwie można by uznać tę podróż za nudną, gdyby nie droga powrotna. Nie kupowaliśmy od razu biletu powrotnego, bo nie wiedzieliśmy, o której będziemy wracać. Na małej stacyjce zapłaciliśmy prawie dziesięciokrotnie mniej niż w Bangkoku! Wkrótce okazało się dlaczego. Dostaliśmy gorszą klasę. Ławki drewniane, pod sufitem wiatraki (po jednym na każdym końcu wagonu) zamiast klimatyzacji, przejścia między wagonami jak w westernach. Okna na szczęście się otwierały, bo byśmy się ugotowali. Póki pociąg był w ruchu to dało się to znieść, ale tuż za rogatkami Bangkoku musiał zwolnić. Przejeżdżaliśmy prawie przez podwórka ludzi mieszkających przy torach. Zatrzymywaliśmy się na każdym skrzyżowaniu z ulicą, żeby przepuścić samochody. Koszmar! Tak myślałam wtedy, ale teraz zapomniałam jak spływałam potem, za to wciąż mam pod oczami obrazy.
   W następnym odcinku pociąg z Indonezji.