Miasto lwa

   A właściwie państwo-miasto. Stworzone 50 lat temu. Powstało z wizji Lee Kuan Yew- pierwszego i długoletniego premiera. Miasto lwa, ale tak naprawdę to azjatycki tygrys. Singapur.

   Od momentu wylądowania nie mogliśmy oprzeć się porównaniom z Dżakartą.
   Powietrze- czyste i pachnące. Na szczęście o tej porze roku pożary dżungli na Kalimantanie (wypalanej przez koncerny w celu pozyskania ziemi pod uprawę palm olejowych) nieco przygasły i dym nie dokuczał. Również samochody nie są źródłem smrodu.
  Ogólna czystość. Nie jakaś sterylna. Ale śmieci trafiają do koszy. W okolicach "centrum zbiorowego żywienia" (czyli targowiska z setkami budek serwujących street food) znaleźliśmy ogromny (sięgający pierwszego piętra) kocioł. Zastanawialiśmy się nad jego przeznaczeniem. To po prostu podręczna spalarnia (czy jakaś inna forma utylizacji) śmieci. W Dżakarcie warung ze street foodem oznacza góry śmieci i smród. Cywilizacja!
   Fasady budynków wyglądają jak świeżo pomalowane. Nie brudzą się, bo powietrze jest czyste. Ale też mam wrażenie, że zwyczajnie właściciele dbają o wygląd.
   Porządek dotyczy chyba każdego aspektu życia. Co jest dużym zaskoczeniem dla przyjezdnych z Dżakarty. Motocykle nie parkują na chodnikach. Samochody zatrzymują się przed przejściem dla pieszych. Krzesła i stoliki zostawione na noc przed restauracją nie ulegają zdemolowaniu. Ba, nawet dekoracyjnym drzewkom ani jedna mandarynka nie spadnie z gałęzi! Przy drzwiach w środkach komunikacji pierwszeństwo mają wysiadający, a wsiadający czekają z boku. Z boku! Jak ktoś się zapomni, to życzliwa dłoń innego obywatela naprowadzi go na drogę cnoty.
   Właśnie, komunikacja. Cudowna! Sześć linii metra, często (w czasie świąt!) kursujące autobusy. Czy może być lepsza zachęta do rezygnacji z poruszania się własnym samochodem? I dlatego korków (i spalin) brak. Byliśmy tam w czasie świątecznym, może na co dzień jest inaczej. Ale jeśli nawet, to i tak duży plus za  transport publiczny.
   Planowanie. Wydawałoby się, że kiedy ma się do dyspozycji bardzo ograniczony teren, będzie się upychać budynki tak ciasno jak to tylko możliwe. Nic bardziej mylnego! Upychanie nie musi oznaczać ciasnoty. Dużo bardziej klaustrofobiczne odczucia miałam w Nowym Jorku. W Singapurze ulice i chodniki są szerokie. Przestrzeń! A do tego pełno tam zieleni. Oczywiście starają się wydrzeć ziemię morzu. A potem wspaniale ją wykorzystują. Przykładem tego są Gardens By The Bay. Wspaniałe miejsce wypoczynku łączące naturę z nowoczesnością. 
   Co jeszcze mnie urzekło? Chinatown oczywiście. Ze świąteczną atmosferą i sklepikami pełnymi staroci. Trudno się było oderwać. Poza tym stare miasto. Z kolonialnymi budynkami i duchem brytyjskiego imperializmu. Chwilami czułam się jak w filmie. No i zieleń. A właściwie przyroda. Bo gęsto zabudowane miasto, a jednak jest miejsce na parki. Cała jedna wyspa, Santosa to park wypoczynku i rozlicznych atrakcji, nie tylko przyrodniczych. A w samym mieście słychać ptaki...
   Jacy ludzie tam żyją? Na pierwszy rzut oka bogaci i szczęśliwi. Malezyjczycy, Chińczycy i Indyjczycy. Ich języki są językami oficjalnymi. Ale także angielski, język kolonizatorów.  
   Piękne, bogate, nowoczesne miasto.

Zatoka wewnątrz miasta

Gardens By The Bay

Te same ogrody nocą

Galerie handlowe...

...i tradycyjne sklepiki

Era kolonialna