Śmiechu (nie)warte

   Koleżanka Indonezyjka przesłała mi dowcip.
Matka odwiedza córkę. Wchodzi i widzi zdenerwowanego zięcia, pakującego w pośpiechu walizki. "Co się stało?"-pyta. "Co się stało? Powiem Ci co się stało. Wysłałem do żony maila, że wracam dzisiaj z delegacji. Wchodzę do domu i zgadnij co zastaję? Tak, Twoją córkę, moją żonę, z facetem w naszej sypialni! To niewybaczalne, to koniec naszego małżeństwa, mam dość. Wyprowadzam się!"

"Uspokój się"- mówi teściowa. "Coś bardzo dziwnego się tu  dzieje. Moja córka nigdy by czegoś takiego nie zrobiła! Musi być jakieś proste wytłumaczenie. Natychmiast pójdę do niej i dowiem się o co chodzi"
Chwilę później teściowa wraca szeroko się uśmiechając "Mówiłam, że musi być proste wytłumaczenie. Ona nie dostała Twojego maila!"
   Poczucie humoru  wszyscy jakieś (większe lub mniejsze) mamy. Ale nie wszyscy śmiejemy się z tego samego.
Od czego to zależy? Między innymi od naszych doświadczeń, wiedzy, umiejętności kojarzenia faktów. Czy można mówić o narodowym poczuciu humoru? Nie lubię takich uogólnień. Tak zwany angielski humor nie rozśmiesza wszystkich Anglików, mnie akurat bawi. A Indonezyjczycy? Co ich śmieszy?
   Na pewno nie moje dowcipy. Czasem to wina języka. W dowcipie ze wstępu widać, jak wielu objaśnień potrzebują (nie jest to dosłowne tłumaczenie, sporo skróciłam). Również w tutejszych sitcomach dowcipy sytuacyjne są wielokrotnie powtarzane, ba, pokazywane w zbliżeniach (np. stopa gapy, która potyka się o linkę. Gapa, nie stopa. Ach, ach, jakie śmieszne)
   Ale częściej po prostu nie rozumieją, że żartuję.
Znacie test dwóch identycznych delfinów? Im więcej widzisz między nimi różnic, tym bardziej należy Ci się urlop.

Zdjęcie z internetu

Reakcja moich koleżanek: "Przecież to jest krowa". Więc brnę dalej, tłumaczę jak bardzo koleżanki są zmęczone skoro widzą krowę, że ja widzę delfiny itd. Bez skutku. Poddaję się.
   Dyskutujemy czy do naszego klubu (Women's International Club) mogą przychodzić mężczyźni. Koleżanka stwierdza, że instruktor brydża jest mężczyzną. "Jesteś pewna?"- pytam z przekąsem. "Tak, widziałam go. Mister X jest na pewno mężczyzną." " Ale sprawdzałaś dokładnie?"- słowo "sprawdzałaś" podkreślam. "No oczywiście, że to jest mężczyzna". Nie brnę dalej. Poddaję się.
   Zwiedzamy chińską świątynię. Koleżanki odpoczywają na schodach. Idę w ich kierunku i mogłabym zrobić ciekawe zdjęcie, bo przypadkowo usiadły w identycznych pozach. Tylko jedna była zwrócona do mnie lewym bokiem, a nie jak pozostałe - prawym. Psuło to wrażenie. Powiedziałam jej o tym. Zerwały się wszystkie, zupełnie nie rozumiejąc o co mi chodzi. Myślały, że chcę usiąść na ich miejscu.
   Koleżanka zamieszcza na grupowym czacie to:

Mąż wysyła SMS do teściowej "Twój produkt (córka) nie umie gotować" Teściowa odpisuje "Produkt sprzedany. Termin gwarancji minął. Producent nie bierze odpowiedzialności"

A chwilę później zmieniamy temat i rozmawiamy o tym, że zostałyśmy zaproszone na lunch. Wyrażam nadzieję, że córka gospodyni nie będzie gotować. Reakcja: "Co jest nie tak z jej córką? Nieraz tam jadłam lunch i było pyszne. Mają świetnego kucharza". Długo musiałam tłumaczyć, że połączyłam dwie wiadomości, że takie mam skojarzenia. Nie jestem pewna czy pojęły.

   Wiem, że moje poczucie humoru jest specyficzne, często sarkastyczne lub abstrakcyjne. Wiem też, że opowiadanie czy tłumaczenie polskich dowcipów wyjętych z kontekstu nie ma sensu. Że zrozumienie zależy też od pewnej wiedzy kulturowej, wynika z tradycji i zwyczajów. Czasem trzeba szybko skojarzyć fakty. Trochę przeszkadza mój kolor skóry. Mam wrażenie, że czasem traktują mnie jak kogoś z kim śmiać się nie wypada. Pewne jest, że kariery kabaretowej w Indonezji nie zrobię.

PS. Rozmawiam i dowcipkuję głównie po angielsku.