Ciąg dalszy, czyli Macao

   Z Hongkongu po prostu trzeba wyskoczyć na trochę ( w naszym wypadku tylko na jeden dzień) do Macao, kolejnego Specjalnego Regionu Administracyjnego Chin. To tylko godzina promem. Są tacy, których ciągną tam kasyna. Dla nas najważniejsze było zwiedzanie. I mimo deszczu podobało mi się bardziej niż w Hongkongu.

    Niby ten sam kraj, a jednak kontrola graniczna. Ten sam kraj, ale waluta inna. Ten sam kraj, ale zupełnie inne obrazki. A wszystko dlatego, że przez lata panowali tu Portugalczycy.
   Wysiadamy na ląd. Oczywiście oficer imigracyjny, ale żadnej kontroli sanitarnej. Napisy po chińsku i portugalsku. Idziemy prosto do informacji turystycznej. Prawie prosto, bo musimy wyminąć naciągaczy oferujących transport do miasta. W informacji dowiadujemy się, który autobus dowiezie nas do celu. I że karta z Hongkongu tutaj nie działa. Tutejszą oczywiście możemy nabyć, ale nie w porcie. Albo możemy zapłacić kierowcy dolarami hongkonskimi, czyli mającymi większą wartość. Oczywiście reszty nie dostaniemy. Możemy sobie coś kupić za rogiem, w ten sposób będziemy mieć drobne. Brawo! My akurat nic nie chcemy kupować, tylko bilet. Trudno, za podróż wartą 7 dolarów tutejszych płacimy 10 hongkongskich. Co odbijemy sobie w drodze powrotnej. Bo drobnych zostało nam tylko na jeden bilet powrotny i dwudziestka z Hongkongu. A kierowca i tak nie liczy.

   Już przez okno autobusu podoba mi się bardziej niż w Hongkongu. Czuję tę kolonialną atmosferę. I uwielbiam ją! Wysiadamy w starej części miasta. To jest to co lubię! Byłoby po prostu cudownie, gdyby nie zaczęło padać. A my bez parasola. Stajemy pod arkadami. Czekamy. Pada. Ile można stać?  

Tablica ogłoszeń

    Postanawiamy przemieszczać się pod daszkami. Czasem musimy (bez osłony) przeskoczyć na drugą stronę ulicy. Mokro, ale ciepło. Zwiedzamy i wciąż szukamy sklepu z parasolami. Wchodzimy do kościołów, żeby przeczekać. W końcu... Jest parasol! Płacimy oczywiście w walucie hongkongskiej. Pani wydaje nam więcej niż powinna, bo przecież tutejsza waluta ma niższą wartość. I oczywiście nasz parasol odgonił deszcz. Przynajmniej częściowo. 

   Robimy się głodni. Wchodzimy do jakiejś knajpki. Chcemy tylko zobaczyć menu, ale siadamy przy stole i w tym momencie stają przed nami szklanki z herbatą. Bo herbata dla Chińczyków jest najważniejsza. Szklanka musi być zawsze pełna. Nie ma wyjścia, zostajemy, chociaż kartę trudno zrozumieć. Nikt nie mówi po angielsku. Zamawiamy coś, co być może jest makaronem. Okazuje się cieczą o dziwnym kolorze, w której pływa makaron. Przestaję być głodna, ale właściciel groźnie na mnie patrzy. Trochę się go boję. Nie śmierdziało, więc zjadłam. Nie rozchorowaliśmy się.   

 Ruszamy dalej. Jak dobrze, że wszystkie ciekawe miejsca są położone blisko siebie. Najciekawszy był dla mnie dawny pawn shop, czyli lombard. Chińczycy bardzo wstydzili się, że muszą pożyczać pieniądze. Dlatego wchodząc do budynku kryli się za czerwoną drewnianą ścianą, która osłaniała ich przed wzrokiem przechodniów.  Zachowało się oryginalne wyposażenie kantoru: sejfy, biurka, liczydła. Liczydła zupełnie inne niż nasze. Wreszcie dowiedziałam się jak ich używać. I tutaj ogłaszam 

KONKURS:

Jak korzystać z chińskiego liczydła? 

Nagrodą będzie wpis na temat wybrany przez zwycięzcę.
 

Uczę się liczyć po chińsku