Red Centre

   Czerwony Środek. Wnętrze Australii. Pustka i upał. Czerwona ziemia jak okiem sięgnąć. Z lotu ptaka nie wyglądało to zachęcająco. Ale samolot się zniżał i pojawił się wzór- zielone plamy na czerwonym tle. Takie jak na malunkach aborygeńskich. Bo ich twórczość to nie są bezładne kropki. To mapy ich terytorium.

   Wylądowaliśmy w Ayers Rock, na niewielkim lotnisku pośrodku niczego. Zbudowano je chyba wyłącznie dla wygody turystów, tak jak niedaleki kompleks Ayers Rock Resort. Plakaty na lotnisku ostrzegają a to przed dzikimi psami dingo, a to przed udarem słonecznym, albo odwodnieniem. Doradzają pić 1 litr wody na godzinę.   
   Wyszliśmy przed terminal. Upał i żar z nieba (bardzo błękitnego). Ale czerwona ziemia okazała się błotkiem. W nocy padało. Moje wyobrażenia o pustynności tej krainy się nie sprawdziły.
   Przy wypożyczaniu samochodu upieraliśmy się, że musi być GPS. Niepotrzebnie. Jest tylko jedna droga, prowadząca tylko w jedno miejsce. Ruszyliśmy na poszukiwania hotelu. "Poszukiwania", śmiechu warte. Wszystko czego potrzebują turyści usytuowane są wzdłuż jedynej drogi, która zatacza koło i doprowadza wędrowca zawsze w to samo miejsce. Wzdłuż niej jest jeszcze poczta, supermarket i dwie restauracje. Część tych instytucji zatrudnia młodych Aborygenów w ramach programu pomocy w zdobyciu doświadczenia na rynku pracy. Całkiem dobrze sobie radzą. I dobrze wyglądają. Zupełnie inaczej niż ich współplemieńcy siedzący przed sklepem, wytapiający czas, odwracający głowy od turystów.
   Więc resort, miasteczko, niewiadomoco. Żadnej szkoły, prywatnych domów. Gdzie mieszkają wszyscy? Gdzie są ich rodziny? Najbliższe większe miasto to Alice Springs, 400 km stąd. Czy pracownicy lotniska, hoteli, parku narodowego to zesłańcy? Nie udało mi się uzyskać odpowiedzi.

   Jedziemy. Nic, aż po horyzont. Jedyne punkty orientacyjne to sterczące ni z tego, ni z owego góry. Z jednej strony Kata Tjuta, z drugiej Uluru. A między nimi 30 km pustki, od wieków należącej do Aborygenów. Wędrowali pomiędzy górami, od jednego źródła do drugiego. 

Uluru i Kata Tjuta o świcie

   Zaczęliśmy od Uluru, świętej góry. Chyba nie umiem opisać jej magiczności. Z daleka wygląda na monolit. Im bardziej się zbliżaliśmy (chociaż miałam wrażenie, że to ona się do nas zbliża), tym więcej załamań, jaskiń i rożnych kolorów widzieliśmy. Piękne widowisko o zachodzie. I jeszcze jedno wraz ze wschodem słońca. To trzeba po prostu zobaczyć.

Malowidła w jaskini

Kata Tjuta

Kata Tjuta