Brzydota

   Nie wszystko jest takie piękne jak to malują. Bangkok ma także swoje brzydsze oblicze, rzadko ukazywane turystom. I rzadko fotografowane. 

  

   Tajowie wydają się bardziej dbać o czystość otoczenia niż Indonezyjczycy. Kosze na śmieci są dość często spotykane, ba, nawet chętnie używane. Śmieci nie widać na brzegach kanałów, woda też wygląda na czystszą. Co więcej- istnieje w niej życie! A jednak zapach... Cóż, uroczy nie jest. 

    Street food jest bardzo powszechny. Ale tak jak w Dżakarcie, baliśmy się z niego korzystać. Jak widziałam te ogromne karaluchy pełzające po chodniku, szczury przemykające między stolikami, naczynia myte w miskach - przestawałam być głodna.

   Fasady domów przy głównych ulicach są zadbane, udekorowane ołtarzykami dla rodziny królewskiej. Świątynie kapią złotem, ich wieże mienią się blaskiem. Ale w głębi zaułków jest mniej ładnie. I biedniej.

   Wieczór. Przy bocznej, ale dość ruchliwej ulicy wszystkie sklepy już pozamykane. Przed wejściem do jednego z nich, pod daszkiem łóżko polowe. Matka tuli mniej więcej trzyletnie dziecko do snu. Obok tobołek z dobytkiem, chyba całym. Na krawężniku siedzi ojciec, pilnuje rodziny. 

   Chodnik w pobliżu nocnego targu kwiatowego. Tłoczno. Ludzie wędrują w obu kierunkach, niektórzy zatrzymują się przy bankomacie. Pod ścianą budynku łóżko, na nim skulona, siwowłosa kobieta, owinięta kocem po czubek nosa. Śpi.

    To też jest Bangkok. Niestety.