Przechytrzyć mafię.

   Postanowiliśmy zrobić sobie dłuższy weekend. Ale dokąd pojechać, żeby wypocząć? Nie lubimy wylegiwania się nad basenem (to mamy w domu). Nie lubimy tłumów i komercji (Bali odpada). Mamy jeszcze tyle ciekawych miejsc do zobaczenia, a czas ucieka! Wybraliśmy miasto, które w jakimś plebiscycie uznane zostało  za najpiękniejsze na Jawie. Surabaya.

   Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że przybyszy atakują na lotnisku naganiacze taksówkowi. Cena wyjściowa jest stała, negocjacje zależą od tego na ile nas wycenią. Regularnych taksówek z taksometrami na lotniskach indonezyjskich nie uświadczysz. Przy wjazdach stoją oficjalne znaki, że puste taksówki mają zakaz wjazdu. W Surabayi trafiliśmy też na tabliczkę z informacją, że zabrania się zamawiania taksówek online. Do tej pory  jakoś sobie z tym radziliśmy.
   Dawno temu, kiedy postanowiliśmy nie płacić mafii, a postoju taksówek nie mogliśmy znaleźć (bo nie istniał) po prostu zatrzymaliśmy przejeżdżającą. Kierowca ruszył z piskiem opon, a za samochodem biegli wygrażający pięściami naganiacze.
   Kiedy już trochę poznaliśmy tutejsze zwyczaje i język próbowaliśmy zamówić taksówkę przez aplikację. Kierowca zadzwonił i powiedział, że na przyloty przyjechać nie może. Więc czekaliśmy na odlotach. I wtedy odkryliśmy, że przecież taksówki przywożą pasażerów i wracają puste! Nic prostszego jak wsiąść do nich. Przez jakiś czas tak właśnie robiliśmy. Spacer z walizkami z jednej części terminala na drugą nie jest może najwygodniejszy, ale nigdy nie jest to jakaś długa droga. Do tej pory ten system działał. Ale nie w Surabayi.
   W Surabayi, jak zwykle postanowiliśmy się przejść. Oczywiście w towarzystwie naganiaczy, nawet się z nimi trochę targując. Pustych, wracających z lotniska taksówek było sporo. Żadna się nie zatrzymała. Niektórzy kierowcy przepraszająco składali ręce. Chyba bali się o życie.
   Przyszedł czas na aplikację. Szybko znalazła samochód. Ale kierowca zadzwonił i powiedział, że na lotnisko nie może. Zaproponowałam, że będę czekać na parkingu przy kantynie. Zgodził się. Czekanie się przedłużało. Naganiacze byli ciągle blisko. Taksówkarz chyba ich widział, bo nie podjeżdżał. Zauważyłam innego podróżnego, który przeszedł przez parking i wsiadł do samochodu na szosie. Uber? Naganiacze też go zauważyli, rzucili się w jego stronę. Jego szczęście, że był daleko. Zrezygnowaliśmy z taksówki aplikacyjnej. Ale mafii nie chcieliśmy dać satysfakcji. Postanowiliśmy dojść pieszo do wyjścia z lotniska.  A mafioso na skuterku podążał za nami. Kiedy zrezygnował, złapaliśmy taksówkę na drodze. Nie bardzo się opłaciło, bo taksometr wyliczył większą kwotę niż ta, którą wytargowaliśmy. Ale za to jaka satysfakcja!