Sierocy chleb

   Północna część Jakarty, dość blisko wybrzeża. Jedziemy szeroką ulicą. Dzielnica nie wygląda biednie. Domy są do siebie poprzyklejane, piętrowe, murowane i kryte dachówką. Prawie pozbawione okien, ale dzięki temu wnętrze się nie nagrzewa. Niektóre od frontu mają sklepiki ze wszystkim. Całkiem schludne. Zostawiamy samochód pod Alfa-martem (supersam spożywczy). Ostatnie 100 metrów pokonujemy pieszo. Uliczka jest wąska. Samochody nie mają szans się wyminąć, a i zawrócić byłoby ciężko.

   Jest dość czysto. Nie ma też zapachu ścieków. Ulica jest betonowa, nie trzeba skakać przez kałuże czy inne dziury. Nie ma też pułapek w postaci niepewnie zabezpieczonych kratek kanalizacyjnych. Prawdę mówiąc w ogóle ich nie ma, ale to zauważę dopiero później.  Mijamy świeżo wybudowany meczet. Na jego schodach siedzą kobiety, wokół kręcą się małe dzieci. Czekają aż starsze zakończą lekcje.
   Stajemy przed niczym się nie wyróżniającym budynkiem. Może tylko tym, że wzdłuż całej ściany na piętrze posiada balkon, a sama ściana jest świeżo pociągnięta farbą. Mam wrażenie, że malowanie nie jest dokończone. 
   Wchodzimy na wybetonowane podwórko. Drzwi do budynku są otwarte. Trochę dziwne, że podłoga jest jakieś 30 cm poniżej poziomu podwórka. Widać dywany i siedzące na nich osoby. To gabinet kierowniczki tej placówki. Zaprasza nas do środka. W rogu stoi biurko, obok szafa na dokumenty i dwie maszyny do szycia. Ale nas bardziej interesuje piętro. Wąskimi i bardzo stromymi schodami wchodzimy na górę, mijając ciemną kuchnię na półpiętrze. Nie mogę odgonić myśli, że ten budynek ledwo się trzyma kupy i jakie to niebezpieczne dla dzieci. Chyba mam większe pojęcie o budownictwie niż ten kto postawił to dzieło. Ściany odbiegają od pionu, to widać gołym okiem. Okna  (świetliki raczej) też wstawiane na chybił trafił. Do tego jakieś dziwne podesty do schodów, wyrastające ni z tego ni z owego. 
   Wreszcie sypialnia. Sypialenka właściwie. Mieszka tam 9 chłopców. Pod jedną ścianą krzywe szafki, pod drugą stos gąbkowych materacy. Podejrzewam, że wieczorem zajmują całą podłogę. Pokój jest dość ciemny. Światło sączy się przez dwa okna o szerokości 30 cm każde. Jest duszno. System wentylacyjny to wywietrzniki nad oknami, taka misterna betonowa koronka, bardzo ładna, ale nieskuteczna. Bo nie ma niczego co wymusiłoby obieg powietrza.  
   Idziemy do sypialni dziewcząt. Jest większa i jaśniejsza. Ale i dziewczyn jest aż 15. Wyposażenie takie jak u chłopców. Malowanie ścian jeszcze niedokończone. Z szafy słyszę chrobotanie. Nie chcę wiedzieć kto tam mieszka. Zastanawiam się gdzie te dzieci się bawią, odrabiają lekcje. Może w holu? Całą jego ścianę zajmuje biblioteczka. Książki różne, dużo arabskich. 
   Ponure wrażenie to na mnie robi. Nawet nie próbuję sobie wyobrazić jak było. Wspólna sypialnia mieściła się na parterze. Ale kiedy podniesiono ulicę ( a zapomniano o odprowadzeniach wody!) to podczas deszczu wszystko ściekało do położonej niżej sypialni. Za pieniądze Women's International Club (którego jestem przedstawicielką) wybetonowano podwórko. Nie rozumiem tego, bo podłoga budynku dalej jest poniżej jego poziomu. Poza tym przystosowano piętro- podniesiono sufit (był na wysokości 160 cm) i zrobiono dwie sypialnie. 

   Żeby poznać dzieci idziemy do szkoły obok. Jest to szkoła państwowa, ale większość uczniów to muzułmanie. Idziemy podcieniami tak niskimi, że muszę się schylać. Do klas na parterze wchodzi się wprost z podwórka. Ciemne te klasy. Nie chciałabym tu pracować. 

                            

                                         
   Dzieci, widząc nas wybiegają na zewnątrz. Każde chce się przywitać. Podane dłonie całują albo przykładają do czoła. Mam łzy w oczach.

   Dwa dni później odwiedzam inny sierociniec. Bardzo stary, powstał w XIX wieku, a w tym miejscu jest od ponad 60 lat. Budynki są sukcesywnie remontowane. Jest duży ogród, przestronna kuchnia, obszerna jadalnia. Właściwie zaczynam się czuć trochę jak na koloniach. Budynki, w których mieszczą się sypialnie stoją wśród zieleni. Przypominają domki kempingowe. W każdym pokoju dwa piętrowe łóżka. Można polubić to miejsce. I cóż, trudno się oprzeć wnioskowi, że wiele zależy od zarządcy.