Maszeruje wojsko, maszeruje

   Jakoś ostatnio mam szczęście do różnych uroczystości wojskowych. W Australii była rocznica Bitwy o Anglię (zdjęcia), a w Indonezji święto sił zbrojnych (zdjęcia). Wprawdzie w Australii świętowano aż 3 dni, a w Indonezji tylko 3 godziny, ale za to z nieporównywalnym rozmachem.

   Uroczystość miała się zacząć o 9, w bazie morskiej 120 km od Jakarty. Musieliśmy wyjechać o 5, czyli wstaliśmy razem z porządnymi muzułmanami, zanim jeszcze rozpoczęły się wezwania na modlitwę. O tej porze na autostradzie był już spory ruch, ale bez korków. Do czasu...
   Kłopoty zaczęły się tuż za końcowymi bramkami. Dwa pasy zamieniły się w jeden. Nie pomogło nawet zamknięcie ruchu w przeciwnym kierunku. Rzesze ludzkie zmierzające do portu samochodami, na motocyklach i pieszo, były nieprzebrane. Co chwila mijały nas kolumny uprzywilejowane, do których dołączaliśmy skrupulatnie, jeśli tylko mieliśmy pole manewru. Nasza naklejka VIP na szybie nic nie ułatwiała. Po 2 godzinach tkwienia niemal bez ruchu w korku, bez wiedzy jak daleko mamy do celu dostaliśmy informację, że prezydent kraju, też nie jest w stanie pokonać tego zatoru. Wysiadł z samochodu i zrobił sobie 2 km spacer. Nie mogliśmy być gorsi. Wprawdzie nasze stroje były mało spacerowe, ale co robić. Było po deszczu. Pobocza spływały błotem. Wilgotność powietrza bliska 100%. I my w odświętnych strojach przeciskający się między ludźmi i samochodami. Dotarliśmy na miejsce tuż po rozpoczęciu uroczystości, podczas składania meldunku panu prezydentowi. Byliśmy kompletnie przemoczeni, spływający potem, jedyne o czym myślałam to zimny prysznic. Na szczęście czekały na nas butelki z wodą i przegryzki.
   Po meldunkach zgromadzone na placu oddziały odmaszerowały (a właściwie odbiegły) i zaczęło się przedstawienie. Była to opowieść o generale Sudirmanie, o tym jak walczył z holenderskim najeźdźcą, ukrywał się wśród ludu i w końcu zwyciężył. Bardzo sugestywna opowieść, z samolotami bombardującymi partyzanckie oddziały, z wybuchami, wreszcie z zastrzeleniem zdrajcy. 

Generał Sudirman i prezydent Sukarto

   Potem był pokaz umiejętności i siły współczesnej armii. Były ćwiczenia kung fu w wykonaniu 1200 marines, rozbijanie cegieł na głowach, niszczenie gołymi rękami 35 betonowych bloczków ułożonych jeden na drugim. Był desant z helikoptera. Ostrzeliwanie, torpedowanie i bombardowanie celów na wodzie z powietrza, lądu i wody. Skoki spadochronowe do celu, czyli na piramidę z pontonów. Skoki z psami tropiącymi, które (psy, nie skoki) po odpięciu spadochronu atakowały i obezwładniały bandytów w samochodzie. Były amfibie skaczące z nabrzeża do wody. Oraz bardzo niebezpieczne (dużo bardziej widowiskowe niż w Hobart) akrobacje samolotowe.

Sile ręki betonowa wieża się nie oprze

   No i wreszcie defilada. Defilowały okręty (łącznie z łodziami podwodnymi), samoloty, czołgi i inne pojazdy. Maszerowała piechota. Każdy oddział w mundurach w innym kolorze. A za oddziałem orkiestra. O tyle interesująca, że biedni werbliści byli poprzebierani. Mieli pełne stroje morsów (czy innych delfinów) albo tygrysów, nurków, pilotów. Biedacy! I jeszcze tłukli w tym upale w werble!

   

   Na końcu pozwolono szaremu ludowi wysypać się na plac. A nawet wspiąć się na defilujące pojazdy. Wypisz wymaluj defilada zwycięstwa!
   Ale to nie koniec imprezy. Punktem kulminacyjnym była ceremonia Tumpeng. Na platformie wjechała ogromna góra (właściwie stożek) żółtego ryżu. Imam odmówił załamującym się głosem wzruszającą modlitwę. Było to tak sugestywne, że miałam łzy w oczach chociaż rozumiałam niewiele. Domyślam się, że jak zawsze przy tej ceremonii dziękował za opiekę i prosił o błogosławieństwo. I już prezydent Jokowi mógł nakładać ryż na talerze częstując wszystkich ( czyli najbliżej stojących oficjeli, zaproszeni goście dostali lunch w pudełkach, a lud musiał się zaopatrzyć we własnym zakresie).

Prezydent Joko Widodo nakłada ryż

   Czekał nas jeszcze koszmar dotarcia do samochodu. Posuwaliśmy się noga za nogą w błocie i upale. Zewsząd otaczały nas tłumy. Takiej ciżby ludzkiej nie widziałam nigdy. No może podczas Pasterki. Szliśmy ramię przy ramieniu całą szerokością drogi. Od czasu do czasu masa ludzka była zatrzymywana i spychana na pobocze przez ochroniarzy robiących miejsce dla samochodów. To była szansa na wepchnięcie się w lukę. Byłam tak zdeterminowana, że miałam w nosie polecenia służb. Nie obchodziło mnie, że mogę zostać rozjechana. A niech sobie rozjeżdżają i wywołują międzynarodowy skandal! Chciałam po prostu schronić się w chłodzie klimatyzacji. 

   Na szczęście kierowca był zaparkował blisko wyjazdu z parkingu. I w takim miejscu, że nie musieliśmy przebijać się przez tłumy. Uff!
   Następnego dnia okazało się, że opuściliśmy imprezę w idealnym momencie. Koleżanka przed wyjściem poszła jeszcze do toalety. Wystartowała jakieś 15-20 minut po nas. Droga powrotna zabrała jej o 4 godziny więcej niż nam.