Dzikość

   Lądujesz na niewielkim lotnisku. W terminalu wielkości sali szkolnej chwilę czekasz na bagaż. Na zewnątrz odbiera Cię przewodnik i ... witaj przygodo!

   Taksówka dowozi Cię do portu. Hm, może lepiej powiedzieć przystani. Właściwie pomostu. Ktoś przyciąga do niego łódź i pomaga Ci wskoczyć na pokład. Najwyraźniej trafiłeś do czyjejś sypialni (na materacu rozgrzebana pościel ), ale nie zatrzymujesz się, idziesz dalej. Skacząc z łodzi na łódź coraz bardziej oddalasz się od brzegu. Wreszcie koniec, jesteś w swoim domu na najbliższe dwa dni.

   Nie jest to wielkie gospodarstwo. Na górnym pokładzie (zadaszonym, z opuszczanymi w razie deszczu ceratowymi roletami) stoi stół i cztery krzesła. Pod burtami leżą materace z poduszkami, rodzaj sof. Między nimi rozłożona mata. Na dziobie postawiono dwa wygodne leżaki, można się opalać, albo podziwiać widoki. Bliżej rufy umieszczono umywalkę z lustrem. Obok schodki prowadzące w dół do niewielkiej toalety. Z prawdziwą muszlą klozetową. Oczywiście masz świadomość, że to co trafi do niej leci prosto do rzeki. Spłukujesz to rzeczną wodą z wiadra. Czystą wodę z beczki na dachu oszczędzasz, ale jak zajdzie potrzeba wykorzystasz ją do prysznica. Wystarczy odkręcić kran. Jest ciepła, nagrzana słońcem.
   Dalej nie schodzisz. Pod pokładem jest królestwo załogi. Właśnie stamtąd wynoszą Ci ciepły obiad. Całkiem porządny. Nie, nie będziesz narzekał na tutejszą kuchnię. Będziesz żywiony 5 razy dziennie, smacznie i do syta.
   Siadasz do stołu. I masz gości. Właśnie inna łódź przybiła do Twojej. Jedyna droga na ląd prowadzi przez Twoją jadalnię.
   W końcu kapitan odpala silniki. Trochę głośno się robi. Ruszacie w poprzek zatoki. Siadasz w fotelu na dziobie. Wiatr rozwiewa Ci włosy i nie czujesz upału. Na przeciwnym brzegu znajdujecie ujście rzeki. Na wodzie widać wyraźnie granicę wody. Ta rzeczna jest bardziej ruda. Wpływacie na Crocodile River. Jest szeroka, brzegi porośnięte niewielkimi palmami. Im dalej tym bardziej dziko się robi.

   Nagle łódź się zatrzymuje i powoli cofa. Kapitan wyskakuje spod pokładu i podaje Ci lornetkę, ręką wskazując kierunek. Szukasz, szukasz i ... jest! Przy brzegu drzemie krokodyl. Tubylcy się ich nie boją. Wierzą, że mają wspólnego przodka. Przecież krokodyl nie skrzywdzi kuzyna.
   Rzeka staje się coraz węższa. Po dwóch godzinach dobijacie do brzegu. Tu już nie ma palm, wchodzisz w las deszczowy. I natychmiast czujesz wilgoć na całym ciele. Nie wiesz czy to Twój pot, czy po prostu wilgotne powietrze. Dzielnie brniesz w tę wilgoć i duchotę, bo ciągnie Cię to co czeka na końcu drogi.
   Najpierw słyszysz nawoływania. A potem wśród zieleni dostrzegasz rudość. I patrzysz, patrzysz, patrzysz.

   Na podeście są wysypane banany i kawałki trzciny cukrowej. Jeden osobnik siedzi między nimi. Pożywia się swobodnie, ale dość szybko. Co chwila z jakiejś gałęzi do spiżarni sięgają inne. Jedną ręką trzymają się gałęzi (żeby jak najszybciej uciec), a drugą ładują banany do ust. Na zapas. Potem łapią ręką czy nogą jak najwięcej kawałków trzciny i uciekają na drzewo. Przysiadają na gałęzi i dopiero tam zjadają co udało im się zagrabić. Albo i nie, bo po drodze inne im wyrywają dobra. Wyraźnie widać hierarchię. Ten na platformie to samiec. Samice co nieco mu podkradają. Napadany po drodze to młodzieniec. Musi się wykazać sprytem, żeby cokolwiek uszczknąć.


   Nagle samiec na platformie zrywa się, łapie w dłonie ile się da i ucieka. Jesteś zdezorientowany. Nie rozumiesz co się dzieje. Czego on się boi? Po chwili słyszysz trzask gałęzi. To nadchodzi król. Największy i najcięższy. Rozsiada się pomiędzy dobrami. Od niechcenia sięga po banana. Samice już nie muszą się skradać. Ale zachowują czujność. Widać animozje między nimi. Nie walczą, ale niechętnie na siebie patrzą. Albo się unikają. Jak ludzie.

   Na Ciebie już pora. Wracasz na łódkę. Chłodzisz się wilgotnym ręcznikiem prosto z lodówki i płyniesz dalej. Szukasz miejsca na nocleg. Po drodze obserwujesz kolonie dutch monkey, które swoją nazwę zawdzięczają wielkim nosom. Też szykują się do snu. Siedzą wysoko, tyłem do rzeki. Z jej strony nic im nie grozi.

   Zanim zrobi się ciemno łódka przybija do dzikiego brzegu. Ale to nie ma znaczenia, i tak nie zejdziesz na ląd. Załoga zamienia Twój salon w sypialnię. Nie idziesz jeszcze spać. Obserwujesz najpiękniejszy księżyc jaki kiedykolwiek widziałeś. Jest tak blisko! I niebo rozgwieżdżone nieprawdopodobnie. I ... czyżby lampki choinkowe? Ale skąd? Przecież nikt tu nie mieszka?! A całe drzewo się mieni światełkami... To świetliki, niesamowite ich ilości. Ależ widowisko!

   Jest wcześnie. Ale nie masz telewizora, internetu, telefon też nie działa. Więc wchodzisz pod moskitierę i słuchasz. A dżungla hałasuje. Cykady, żaby, ptaki i kto wie co jeszcze. Koncert całonocny. 
   Rano ruszasz do kolejnego stada orangutanów. Obserwujesz zabawy maluchów, które zawsze jedną ręką trzymają się mamy. I kolejne stado, i jeszcze jedno. Aż trzeba wracać.

   To wszystko, a nawet więcej przeżyłam w parku narodowym Tanjung Puting na Kalimantanie. Orangutany żyją tam półdziko, są dokarmiane i obserwowane.