Filmowo

   W zeszłym tygodniu zawitał do Indonezji festiwal filmowy Europe on Screen. Mnóstwo dobrych filmów. Z radością obejrzałabym wszystkie, bo ostatnio pasę się najwyżej holywoodzką papką. Niestety czas i wytrzymałość pozwoliły tylko na cztery.

Takie sale nie wyświetlały filmów festiwalowych

  Tylko pierwsza projekcja, na otwarcie festiwalu odbyła się w kinie, na ogromnym ekranie. Pozostałe - w salkach widowiskowych instytutów kultury, niektóre pod gołym niebem. I nie było to komfortowe. Krzesła niewygodne, ustawione na płaskiej powierzchni co ograniczało widoczność. A widzieć trzeba było dokładnie, bo filmy z napisami. Angielskimi na szczęście. Do tego zimno w salach, a na open air screening dla odmiany gorąco. Ale filmy wyjątkowe.

"Viva la liberta" (Włochy, 2013)- film otwarcia.
Historia polityczna. Największa partia opozycyjna traci poparcie tuż przed wyborami. Jej przywódca przechodzi kryzys. Ucieka i ukrywa się. Ale przecież nie mogą się o tym dowiedzieć wyborcy. Przypadkowo znajduje się rozwiązanie- brat bliźniak. Niewielu wiedziało o jego istnieniu, bo jako "trochę szalony" przebywał w zakładzie zamkniętym. Nie będę opowiadać fabuły, ale scenariusz słusznie został nagrodzony w 2013 roku włoskim odpowiednikiem Oskara. Co mi utkwiło w pamięci? "To co się robi trzeba robić z pasją". I pal sześć konwenanse!

"Italo Barocco" (Włochy, 2014)- film familijny
Prawdziwa historia bezdomnego psa. A przy okazji cudowne klimaty sycylijskiej mieściny. Po filmie była rozmowa z reżyserką. Indonezyjczycy pytali o rzeczy, które nam wydają się oczywiste i nie zwracamy na nie uwagi. Swoją drogą, nie wiem czy muzułmanie byli w stanie zrozumieć przekaz. Dla nich pies jest nieczysty, jak można go kochać?

"Geronimo" (Francja, 2014)
Historia emigrantów z Turcji i hiszpańskich Cyganów. Nienawiść klanowa, konflikty kulturowe, morderstwo w imię honoru rodziny. Dla Indonezyjczyków trudne. Siedzące przede mną muzułmanki odwracały głowy na scenach spodziewanej przemocy seksualnej. Do której ostatecznie nie doszło, a nagości nie było. Fantastyczna muzyka.

"Chce się żyć" (Polska, 2013)
Świetna historia, świetne aktorstwo. Patrzyłam na to z zawodowego punktu widzenia. Jak trudno dostrzec potrzeby i możliwości osób, z którymi nie można się porozumieć. Jak często są wrzucane w tryby bezdusznej urzędniczej maszyny. I oceniane wg tego, czego nie potrafią.