Szpital

   Usiłuję sobie przypomnieć kiedy ostatnio byłam w szpitalu. Jak rodziłam młodszego syna? Nie, potem jeszcze odwiedzałam tatę. Czyli jakieś 15 lat temu. To było w Polsce. Nie wiem jak polskie szpitale wyglądają obecnie. Nie sądziłam, że dane mi będzie poznać szpital indonezyjski. Uspokajam- to nie to, czego wszyscy się boją.

   Zachorowałam na początku marca. Jedynym objawem była gorączka. Nie wiem jak wysoka, bo termometr się zepsuł. Leżałam przez 2 tygodnie. Nie myślałam o lekarzu. Raczej zastanawiałam się czy wzywać księdza. W końcu Głównodowodzący zarządził wyjazd do szpitala. 
    W Indonezji chyba wszystkie szpitale są prywatne. Za leczenie trzeba płacić. Ubezpieczenie zdrowotne działa od niedawna i jest dostępne dla niewielu. Ale i tak najpierw trzeba zapłacić za leczenie, a potem ubiegać się o zwrot.
  Pojechaliśmy do najbliższego. Znałam go wcześniej. Odwiedzałam koleżankę, która leczyła się tam jakiś czas temu. Bardzo chwaliła opiekę i stwierdziła, że pod wieloma względami jest tam lepiej niż w szpitalach europejskich. Bardzo możliwe. Bo chociaż to ogromna placówka (zajmuje 35 pięter), to nowoczesna i dobrze wyposażona. Dysponuje świetnym sprzętem. 
   Oczywiście zmierzono nam temperaturę. Przy windach ( i w wielu innych miejscach) wisiały pojemniki ze środkiem odkażającym. Wyjechaliśmy na górę, do przychodni. Szybka rejestracja, przydzielenie numerka i za chwilę byłam w gabinecie. Rano nie było kolejki. Pani doktor szybko mnie zdiagnozowała, ale dla pewności kazała zrobić badania. Poradziła, że najlepiej pójść nie do laboratorium, a na SOR, bo tam, czekając na wyniki będę już miała podaną kroplówkę. I rzeczywiście. SOR jak z amerykańskich filmów o lekarzach. Położono mnie na łóżku, zasłonięto zasłonę i rozpoczęła się procedura. Diagnoza się potwierdziła, lekarz zalecił pozostanie w szpitalu. Cóż było robić? Zgodziłam się. Formalności trwały długo. Trzeba było opłacić SOR, a potem wykupić łóżko na 10 dni.
   Łóżka szpitalne mają różne kategorie. Pokoje VIP są jednoosobowe. Te wyglądają jak w dobrym hotelu. Jest telewizor, biurko, szafa na ubrania, sofa dla gości. Łazienka oczywiście też. 
   Są też tańsze pokoje dwu-  cztero- albo sześcioosobowe. Mniej komfortowe, ale też z własną łazienką i telewizorami. Łóżka mają podnoszone zagłówki, a przy każdym wisi pojemnik z płynem antyseptycznym. Każdy pacjent dysponuje stolikiem/ nadstawką na łóżko i sporą (dużo większą niż znane mi polskie) szafką nocną. I każdy może się oddzielić od reszty zasłonką, stwarzając wrażenie intymności. 
   To wrażenie intymności jest ważne. Chorych odwiedzają tłumy ludzi. Chyba wszyscy krewni i znajomi przychodzą. Przynoszą jedzenie, którym się wzajemnie częstują, rozmawiają, cieszą spotkaniem.
   Pielęgniarka posadziła mnie na wózku i zawiozła na 30.piętro. Widok miałam piękny! Dostałam biały ręcznik i piżamę. Chwilę później przyszedł się przywitać pielęgniarz (wielu mężczyzn wykonuje ten zawód) obejmujący dyżur. I to mi się podobało. Każda zmiana przychodziła się przedstawić. Pojawiali się też lekarze. Rano dyżurny, sprawdzić mój stan. Koło południa prowadzący. Była też pani farmaceutka, która opowiedziała jakie leki mi podają. Dietetyczka przyszła zapytać dlaczego nie jem. Bo może mi nie smakuje indonezyjskie jedzenie. To oni przygotują zachodnie. Trochę dziwnie się czułam, że w ogromnym szpitalu będą gotować tylko dla mnie. Ale ja po prostu nie byłam głodna!
   Ale trzeba przyznać, że posiłki były obfite (zaserwowali mi 1500 kcal na dzień) i ładnie podane. Każdy talerz owinięty folią. Nawet banan na tacce! To zapraszam do stołu:

Kolacja

   Pierwszym posiłkiem była kolacja. Bubur, czyli kleik ryżowy, do tego jajko. Głównodowodzący zjadł. Podobno smaczne. Do tego soto ayam. Rosół (w żółtej misce), którym zalewa się mięso kurczaka z przyprawami. Na deser arbuz.

Śniadanie

   Rano mnie uraczyli zupą z makaronem i mięsem, chyba kurzym. Wszystko do samodzielnego zmieszania. Był też deser- jakiś rodzaj puddingu i banan.

Lunch

   Lunch, czyli jedzenie w stylu zachodnim. Zupa to wywar z warzywami. Na drugie ziemniaki (hura!), drobno pokrojone mięso z piersi kurczaka, polane  sosem (sos zepsuł wszystko, był z torebki) i marchewka z groszkiem (a właściwie drobno pokrojoną fasolą w stylu szparagowej). Na deser papaja i niby galaretka kawowa. Galaretka udawana, bo tutaj nie używa się żelatyny.

   Po lunchu udało mi się wypisać z tego przybytku. Nie mogłam tam dłużej wytrzymać. Oczywiście dostałam leki. Odliczoną ilość tabletek. Każde lekarstwo w woreczku, z dokładnym opisem kiedy i w jakiej ilości brać. 

   Po tygodniu, kiedy już czułam się lepiej, przyszedł SMS z przypomnieniem o wizycie kontrolnej. Nie poszłam, nie pytajcie dlaczego.