Dowód na istnienie.

   To bardzo proste. Żeby uwierzyć trzeba zobaczyć. Czyli zdjęcie wystarczy. A fotografowanie (siebie i innych) Indonezyjczycy uwielbiają. Z każdego, najmniejszego i najgłupszego spotkania pojawiają się długie obrazkowe relacje w mediach społecznościowych. I nie są to pamiątki, a dowody na odbycie spotkania.

Paczki dla potrzebujących

   Jadę sobie wózkiem przez supermarket. Trochę się spieszę, więc nie poszukuję, tylko zbieram z półek to co mam na liście. Owszem, czasem porównuję ceny (bo może promocja jest korzystna), ale z reguły biorę to co znam i mam sprawdzone.  
   Sięgnęłam właśnie po ulubiony płyn do prania ręcznego. Nawet nie patrzę na inne. Za dużo ich po prostu i za bardzo są wyspecjalizowane. Więc biorę ten zwykły, moim zdaniem najbardziej uniwersalny i skuteczny. A tu zagaduje mnie hostessa. Że inne są fajne. Ten do kolorów, a ten ze zmiękczaczem, tamten antybakteryjny i licho wie jakie jeszcze. Uprzejmie dziękuję, pani dalej namawia. Dziękuję stanowczo, mam ten co lubię. To pani proponuje próbki. Jasne, jak za darmo, to mogę wziąć. Pani ustawia dwie buteleczki w moim wózku. Pyta czy może zrobić zdjęcie, do dokumentacji. Robi mi porządek w koszyku, przestawia zakupy, żeby zdjęcie wyszło korzystnie. Odwracam głowę, ale jestem pewna, że też się w kadrze znalazłam.
   Każda działalność musi mieć dokumentację zdjęciową. Widziałam już administratora budynku uwieczniającego moment wkładania listu pod drzwi mieszkania, widuję zamiataczy ulic pokazujących czyste chodniki. Dostałam zdjęcie samochodu wiozącego zamówiony przeze mnie towar. I sama wysłałam takie, na którym widać pieniądze, które wręczam dostawcy. 

   I tak sobie myślę, że przecież nie wiadomo co się stało po zrobieniu zdjęcia. Czy te buteleczki z płynem do prania zostały u mnie, czy zapozowały do kolejnych 50 zdjęć. Chyba tylko ja wątpię w ich wartość dowodową. Indonezyjczycy zdjęcia robią na potęgę.