poniedziałek, 7 grudnia 2015

Religia

    O religii już trochę pisałam. Ale dziś będzie raczej w kontekście Pięciu zasad. Zasada pierwsza to wiara w jednego Boga. Jednego, nie jedynego i konkretnego.

   Zanim zacznę wyjaśniać moje rozumienie Pancasilii muszę zrobić kilka zastrzeżeń.
   Po pierwsze: opieram się tylko na własnych, niedoskonałych obserwacjach. Nie twierdzę, że to czego nie widzę nie istnieje, chociaż może mi się wydawać, że tak jest. Drugim źródłem są rozmowy z Indonezyjczykami, prowadzone w języku, który dla żadnej ze stron nie jest ojczystym. Przekłamania i domysły nie są niczym dziwnym. 
   Po drugie: żeby spróbować zrozumieć, trzeba zapomnieć o świecie, który znamy, naszych przyzwyczajeniach, naszym rozumieniu pojęć.
   Po trzecie: nauczyłam się nie oceniać. Jeśli coś jest inne, to nie znaczy, że jest złe. Jeśli czegoś nie obejmuję swoim rozumowaniem, to nie znaczy, że nie ma to sensu. Jeśli coś wydaje mi się nielogiczne, to tylko dlatego, że ja tej logiki nie widzę, a nie, że jej nie ma.
   Czego Indonezyjczycy pojąć nie mogą? Bycia ateistą. Dla nich życie duchowe jest bardzo ważne i śmiem twierdzić, że bardzo realne. Jest to sfera, której pominąć nie sposób. Myślę, że wiąże się to z ludowymi wierzeniami animistycznymi. 
   Spacerujemy po Yogyakarcie, trafiamy do sklepu z krisami. Głównodowodzący trochę się interesuje. Wiemy, że proces powstawania nowego ostrza jest długi i połączony z modlitwami. Ale od sprzedawcy dowiadujemy się, że z krisem należy rozmawiać, trzeba go czuć i rozumieć. Nie do końca poważnie to traktujemy. Żeby nas przekonać bierze krisy, przykłada do czoła, koncentruje się i stawia je na ostrzu! 

Przyznaje się, że jest wyznawcą wierzeń jawajskich. Co nie przeszkadza mu wyznawać też Islam. Potem mówi, że nie każdy nóż jest dla każdego. Wybiera taki, który pasuje do Głównodowodzącego. Trafia z zawodem! Ponieważ nie przyznaliśmy, że trafił, chce zbadać coś co moglibyśmy nazwać aurą. Próbuje kilka razy, ale mu nie wychodzi. Głównodowodzący powiedział mi, że cały czas się modlił. Dlatego się nie udawało! Ja wiem, że można to wszystko wytłumaczyć w sposób naukowy. Ale przyjmując tutejszy punkt widzenia, lepiej znaleźć wyjaśnienia duchowe.
    W Indonezji żyją wyznawcy 6 religii: muzułmanie, chrześcijanie (katolicy i protestanci), hinduiści, buddyści i konfucjaniści. Trzy pierwsze są oczywiście monoteistyczne. W dodatku zdaje się, że wierzymy w tego samego Boga, chociaż inaczej go nazywamy. Hinduiści, można przyjąć, że wyznają jednego Boga w wielu wcieleniach. Zwłaszcza, że chodzi o hinduizm balijski, który jest trochę różny od oryginału. Dla buddystów Bóg jest sprawą drugorzędną, chociaż nie wykluczają jego istnienia. Najtrudniej z konfucjanizmem. Ale na szczęście to naprawdę maleńka mniejszość. 
   Indonezyjczycy chlubią się swoją tolerancją. I mają czym. Owszem gdzieś tam dawno temu spłonął kościół, gdzie indziej mushola (kaplica muzułmańska). Ale to pojedyncze przypadki. Za to cały kraj (poza świątyniami konsumpcjonizmu rzecz jasna) ma dzień wolny w święta poszczególnych religii. W zeszłym roku gubernatorem Dżakarty został chrześcijanin. Owszem, były protesty. Ale raczej dotyczyły jego chińskiego pochodzenia niż wyznania. Muzułmański taksówkarz, który zawiózł nas do kościoła w Boże Narodzenie życzył nam wesołych świąt. Katedra w Dżakarcie stoi na wprost Wielkiego Meczetu. Złośliwy powie, że specjalnie go wybudowali, żeby przesłaniał kościół. Ale ....
   W Nusa Dua na Bali jest miejsce niezwykłe. Niewielki parking, wspólny dla pięciu świątyń. Stoją tuż obok siebie, ściana w ścianę, okno w okno: hinduska, buddyjska, protestancka, katolicka i muzułmańska! Krzywdy sobie nie robią. Co więcej, spotkany w meczecie muzułmanin tłumaczy nam, że to jest właśnie wyraz Pancasili!
Na dziedzińcu zboru protestanckiego spojrzałam w prawo...


... i w lewo.

 Podobne miejsce widziałam też niedaleko Manado (Sulawesi). Być może są też gdzieś indziej. Sceptyk zauważy, że i Bali i Sulawesi to wyspy, na których muzułmanie są w mniejszości. No to co? Ważne, że takie miejsca istnieją. Zresztą to, że nie widziałam ich na Jawie, to nie znaczy, że nie istnieją. Naprawdę można żyć obok siebie i nie wadzić sobie.

O religii pisałam również w notkach:
Państwo wyznaniowe
Bezpieczeństwo
 
 

21 komentarzy:

  1. Bo tak naprawdę, jeśli ktoś wierzy, to wierzy w jednego uniwersalnego Boga. Tyle, że inaczej nazwanego, z inną oprawą, właściwą dla konkretnej rzeczywistości. Dla mnie w sumie sensowny podział religijny to taki, który rozróżnia wierzących i niewierzących. Reszta to detale. Ale nie trzeba się z tym zgadzać :)

    Dla mnie najpiękniejszą religią jest hawajska Huna. Kiedyś przestudiowałam wszystko, co wyszło w tłumaczeniu na polski na jej temat. Ale potem straciłam zebrane materiały...Niech się złodziej jeden nimi udławi. To mieszanina magii, dekalogu, głębokiego humanitaryzmu i uzdrowicielstwa.

    Co do Indonezji...Tak, to pokojowe współistnienie różnych wyznań naprawdę napawa optymizmem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tu nie ma niewierzących ;)
      A założenia każdej religii są podobne- bycie dobrym człowiekiem, niezależnie od tego jak się nazywa siły rządzące światem

      Usuń
  2. No istny galimatias, ale ważne, że nikomu nie jest za ciasno. U nas natomiast często słyszało się i słyszy, że tylko My, tylko Nasza itd. Obiecywało się w szkołach naukę etyki dla niekatolików i co? nadal mamy krzyże w klasach, a dla innych wyznań żadnej propozycji. Nie ma być może jawnej nietolerancji dla innowierców w dużych miastach, ale w małych lub na wsi? A jeśli ktoś głosi, że jest ateistą to tak jakby kraj swój zdradził... a ja kieruję się maksymą: dobry człowiek jest po prostu dobrym człowiekiem, bez względu na religię...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się z tym co piszesz Jotko. Nie ważna religia, wyznanie, świętości, bogowie, na nic to, jeżeli człowiek jest zły. W nas jest Bóg, albo Go nie ma. Swoim życiem świadczymy, że w Boga wierzymy. Nie ma znaczenia, gdzie się modlisz. Ważne byś robił to szczerze i postępował tak jak nakazują przykazania boskie, Dekalog. Znam więcej ludzi, dewotów, niż prawdziwych praktykujących katolików. Większość chodzi do kościoła, by pokazać , że praktykują. W domu, pracy ich życie nie ma nic wspólnego z tym co głosi wiara.
      Pozdrawiam:)

      Usuń
    2. Jotko, w Polsce brak tolerancji dotyczy nie tylko religii. A czy Jezus nie nauczał, że najważniejsze jest przykazanie miłości? I tak to jest z tą naszą wiarą.

      Usuń
  3. O, u Ciebie już jest jutro.

    Trochę mi się rozjaśniło pod czaszką. Dziękuję. Pozdrawiam.

    PS Szczęściara z Ciebie, bo ja jakoś nie potrafię nie oceniać.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gdybym oceniała przyszłoby mi zwariować.
      A wiesz, że mamy niektóre święta wspólne z muzułmanami? Ichne Idul Adha to nasza ofiara Abrahama.

      Usuń
    2. To nie my mamy coś wspólnego z Islamistami,ale oni z nami oraz z wyznawcami Judaizmu. Poczynając od Mahometa, który stworzył Islam bazując na informacjach zaczerpniętych z Biblii, ze Starego Testamentu. Początkowy nawet świętowali sobotę. Czytałam KORAN oraz książki o Koranie. Sprawa religii w Indonezji interesuje mnie o tyle, że Islam posiada wiele odłamów, a ja jestem ciekawa jak to wygląda w praktyce.

      Usuń
    3. Użyłam liczby mnogiej, żeby podkreślić wspólnotę. My wszyscy, nie: my i oni. Bo oczywiście znam chronologię. Mój kierowca twierdzi, że odłam indonezyjski pochodzi w prostej linii od Mahometa. Szczegółów nie zdradził. Albo ich nie zna, albo nie umie wyjaśnić po angielsku.

      Usuń
  4. Mnie oczarowaly Balijki i te piekne tycie koszyczki z ofiarami, kiedy widzialam je skladajace te dary, czulam sie jak intruz, zupelnie nie na miejscu, bez pojecia a one takie piekne, subtelne, kompletnie oddane temu co robily. Potem chodzilam wszedzie bardzo ostroznie zeby nie zburzyc koszyczka, czulam ta swietosc tego, niby nie rozumiejac, ale pamietajac te skupione nad darami Balijki. Teresa

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No właśnie, duchowość jest częścią życia. Rzeczywiście najmocniej to można odczuć na Bali- co dom to świątynia, co krok to świętość. Pozdrawiam Tereso.

      Usuń
  5. Pięknie piszesz o tej harmonii różnych religii obok siebie. Marzy mi się, że kiedyś może w Polsce też tak będzie, bo z nauk chrześcijańskich niewiele widać w praktyce. Tolerancji też nie widać jako i miłosierdzia, które dla katolików stało się słowem prawie nieznanym.
    Dzięki Twym wpisom poszerzam swą wiedzę o Indonezji, dla mnie abstrakcyjnym kraju. Pozdrawiam serdecznie i zawsze czekam na nowe wiadomości.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz, myślę, że problem w tym, że Polacy tylko chodzą do kościoła. A tutaj wiara to ważna część życia codziennego.

      Usuń
    2. Też niestety wydaje mi się, że tych 99% katolików chodzi do kościoła z przyzwyczajenia, bo tak robili rodzice, bo tak wypada itd. a żyją nie wiadomo według jakich zasad...

      Usuń
  6. Jak zwykle wspaniały tekst.
    Cieszę się, że Cię odnalazłam, bo bywanie tutaj to prawdziwa przyjemność.

    Bardzo Ci dziękuję.

    OdpowiedzUsuń
  7. Naprawdę nikogo tam nie prześladują?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naprawdę nikogo prześladowanego z powodów religijnych nie zauważyłam. Ale to oczywiście tylko moje spostrzeżenia (albo ich brak)

      Usuń
  8. A ja nieustannie wierzę w Istotę Najwyższą, która niektórzy nazywają Bogiem, inny Jehowa, ktoś jeszcze inaczej... Ciocia Grażynka

    OdpowiedzUsuń
  9. Ciekawa jestem jak będzie wyglądała Twoja Wigilia tam gdzie teraz mieszkasz.
    Napisz proszę...
    :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też jestem ciekawa i nie mogę się doczekać. Bo to będzie Wigilia tradycyjna polsko-meksykańsko-peruwiańska. Będzie sporo do opisania!

      Usuń